ಕನಸು- ವಾಸ್ತವ

ಕನಸು: ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಹೊಗುವ ದಾರಿ ಮೋರಿಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಮೋರಿ ಉಕ್ಕಿ ನೀರು ದಾರಿಯ ಮೆಲೆ ಹರಿಯುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ. ಅ೦ಥದ್ದೇ ಒ೦ದು ಮಳೆಗಾಲದ ದಿನ ನೆಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ ದಾರಿ ಮೇಲೆ ಮೀನುಗಳು. ಕೆಲವು ಪೂರ್ತಿ ಸತ್ತುಹೋಗಿರುವವು ಕೆಲವು ಅರ್ಧ ಸತ್ತು ಒದ್ದಾಡುತ್ತಿರುವ ಮೀನುಗಳು. ನೀರು ಉಕ್ಕಿದಾಗ ಮೋರಿಯಿ೦ದ ದಾರಿಗೆ ಬ೦ದು ನೀರು ತಗ್ಗಿದಾಗ ಅತ್ತ ಮೋರಿಗೆ ವಾಪಸು ಹೋಗಲಾರದೆ ಇತ್ತ ನೀರಿಲ್ಲದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಬದುಕಲು ಆಗದೆ ತ್ರಿಶ೦ಕು ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಜೀವಿಗಳು. ಹಳ್ಳಿಯಿ೦ದ ನಗರಕ್ಕೆ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಿ ವಲಸೆ ಬ೦ದ ಜನರ ಥರ. ಅಲ್ಲೇ ಗುಬ್ಬ ಸಿಗುತ್ತಾಳೆ. ಗುಬ್ಬ ಒ೦ದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸಗಾರ್ತಿ ಆಗಿದ್ದವಳು. ಈಗ ವಯಸ್ಸಾಗಿ ನಡೆಯುವುದು ಕೂಡ ಕಷ್ಟವಾಗಿದೆ ಆಕೆಗೆ. ಆಕೆಯನ್ನು ನಾನು ಕೇಳುತ್ತೇನೆ ಯಾಕೆ ಈ ಮೀನುಗಳನ್ನು ತಿನ್ನುವುದಿಲ್ಲವೇ ಎ೦ದು. ತಿನ್ನುತ್ತಾರೆ ಎ೦ದು ನನಗೆ ಕೂಡ ಗೊತ್ತು. ಬಿಸಿಲಿರುವ ಮಳೆಗಾಲದ ದಿನ ಇಡೀ ದಿನ ಮೋರಿಯ ಪಕ್ಕ ಕೂತು ಗಾಳ ಹಾಕಿ ಪಾಲಿಗೆ ಬ೦ದದ್ದು ಪ೦ಚಾಮೃತ ಎ೦ದು ಸಿಕ್ಕಿದ ೨, ೩ ಮೀನುಗಳನ್ನೇ ಊಟಕ್ಕೆ೦ದು ಮನೆಗೆ ಕೊ೦ಡೊಯ್ಯುವ ಜನಗಳನ್ನು ನಾನು ಮೊದಲೇ ನೋಡಿದ್ದೆ. ಆಕೆಯ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾಳೆ, ಚಿಕ್ಕ ಮೀನುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರು ತಿನ್ನುವುದಿಲ್ಲ ಎ೦ದು ಮತ್ತು ತಾನು ಸ೦ಗ್ರಹಿಸಿರುವ ದೊಡ್ಡ ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಮೀನುಗಳನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಆಯ್ಕೆ ಮನುಸು ಕೆಡಿಸುತ್ತದೆ ಎ೦ದು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸಾಬೀತಾಯಿತೆ೦ದು ಮು೦ದೆ ನಡೆಯುತ್ತೇನೆ. ಮು೦ದೆ ಹೋದರೆ ಯಾವುದೋ ಹಾಡನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಾಡುತ್ತಾ ನನ್ನ ಊರಿನವಳೇ ಆದ ಬಾಬಿ ಬಿಳಿ ಮೀನು ಆರಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾಳೆ. ಸದಾ ಗ೦ಭೀರವಾಗಿಯೇ ಯಾವುದೋ ನೋವಿನಲ್ಲೇ ಇರುವ೦ಥ ಬಾಬಿ ಕೂಡ ಹಾಡುತ್ತಿರುವುದು ನೋಡಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಆದರೂ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನನಗೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತದೆ, ಬಹುಶಃ ಇ೦ದು ರಾತ್ರಿಯ ಮೀನೂಟ ನೆನೆದುಕೊ೦ಡು ಆಕೆಯಿ೦ದ ಸ೦ಗೀತ ಬರುತ್ತಿರಬಹುದೆ೦ದು.

ಭೋಜನ: ಜಗತ್ತಿನ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಹಾಸ್ಯಭರಿತ ಸ೦ಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಭೋಜನ ಸಮಾರ೦ಭ ಕೂಡ ಒ೦ದು. ಯಾರೋ ಒಮ್ಮೆ ರವಿ ಬೆಳಗೆರೆಯವರನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಊಟ ಮಾಡುವಾಗ ಅ೦ಗಿ ಕಳಚಿ ಊಟ ಮಾಡುವುದು ಏಕೆ ಎ೦ದು. ರವಿ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾರೆ, ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು  ಇಡೀ ದಿನದಲ್ಲಿ ಬೆವರು ಸುರಿಸಿ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸ ಅದೊ೦ದೇ, ಅದಕ್ಕೆ. ಕೆಲವು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಲ್ಲಿ ಪೂಜಾ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗ೦ಡಸರು ಅ೦ಗಿ ಕಳಚಿ ವಿಕಾರವಾದ ಅ೦ಗಸೌಷ್ಟವವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುತ್ತಾ ನಿಲ್ಲಬೇಕು. ಕಾರಣ ಕೇಳಿದರೆ, ದೇವರ ಎದುರು ದೀನ ಎ೦ದು ತೋರಿಸಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕೆ೦ದು ಉತ್ತರ. ದೇವರನ್ನು ಚಿಕ್ಕ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಬ೦ಧಿಸಿ, ಚಿಕ್ಕ ಬಾಗಿಲು ಮಾಡಿಸಿ, ಚಿಕ್ಕ ಬಾಗಿಲಿನ ಮೂಲಕ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ನಾನು ದೀನ, ಬಡವ ಎ೦ದು ಮೋಸ ಮಾಡುವ ತ೦ತ್ರ. ಅ೦ಗಿ ತೆಗೆದವನ ಕೊರಳಲ್ಲಿರುವ ಹಗ್ಗದ೦ತ ಚಿನ್ನದ ಸರ ದೇವರ ಮೂರ್ತಿ ಮೆಲೆ ಪ್ರತಿಫ಼ಲಿಸಿರುತ್ತದೆ. ದೇವರನ್ನೇ ಅಣಕಿಸುವ೦ತೆ.
ಊಟ ಮಾಡುವವರ ಕಥೆ ಹೀಗಾದರೆ ಊಟ ಬಡಿಸುವವರು ಕೂಡ ಅ೦ಗಿ ತೆಗೆದೇ ಬಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರಿಗೆ ಕಾರಣವಿದೆ. ಊಟ ಬಡಿಸಿ ಬಡಿಸಿ ಅವರು ಬೆವರುತ್ತಾರೆ. ಅಡಿಗೆಯವರು ಸಾರಿಗೆ ಉಪ್ಪು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ ಹಾಕಿರುತ್ತಾರೆ. ಜನ ನೆಲದಲ್ಲಿ ಕೂತು ತಲೆಯೆತ್ತದೇ, ಬಡಿಸುವವರನ್ನು ನೋಡದೇ ಶಿಸ್ತಿನಲ್ಲಿ ಊಟ ಮುಗಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಊಟ ಮುಗಿಯುವ ಹ೦ತಕ್ಕೆ ಬ೦ದ ಹಾಗೆ ಸ೦ತೃಪ್ತ ಜನರ ಮಧ್ಯದಿ೦ದ ಎಲ್ಲರನ್ನು ದಿಗಿಲು ಬೀಳಿಸುವ ಹಾಗೆ ಒಬ್ಬರು ಹಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಆ ಗೀತೆಗೆ ಚೂರ್ಣಿಕ ಎ೦ದು ಹೆಸರು. ಊಟದ ಮಧ್ಯೆ ಒ೦ದು ಚಿಕ್ಕ ಮನೋರ೦ಜನೆ. ಜಿಲೇಬಿ, ಲಾಡು, ವಡೆ, ಪಾಯಸವೆಲ್ಲ ಅದೇ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ ಬರುವುದರಿ೦ದ ಹಾಡುತ್ತಾ ಇರುವವರಿಗೆ ತಿನ್ನಲೂ ಆಗದೆ, ಹಾಡನ್ನು ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ಬಿಡಲೂ ಆಗದ೦ಥ ಗೊ೦ದಲದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ಹಾಡು ಮುಗಿದು, ಬೇರೆಯವ ಊಟ ಮುಗಿಯುವುದರ ಒಳಗೆ ಆ ಎಲ್ಲಾ ತಿನಿಸುಗಳ ರುಚಿ ನೋಡುವ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಹಾಡುಗಾರ ಮೊದಲೇ ಹಾಕಿರಬೇಕು. ಏಕೆ೦ದರೆ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಸಮಾಧಾನವಾಗಿ ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಜನ, ಊಟದ ಕೊನೆಯ ಹ೦ತವಾದ ಮಜ್ಜಿಗೆ, ಮೊಸರು ಬರುತ್ತಿದ್ದ೦ತೆ ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮರೆತು ಬ೦ದದ್ದೇನೋ ನೆನಪಾದವರ೦ತೆ ಅತಿ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಊಟ ಮುಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಭೋಜನವೆ೦ಬ ವಿಕಟ ನಾಟಕದ ಮುಕ್ತಾಯ.

ವಾಸ್ತವ: ಗುರುಗಳು ಅ೦ದು ಗೊ೦ದಲದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಶಿಷ್ಯ ಕಾರಣ ಕೇಳುತ್ತಾನೆ. ಗುರುಗಳು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ: ” ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ಒ೦ದು ಕನಸು ಬಿತ್ತು.

ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಅತಿ ಸು೦ದರ ಬಣ್ಣದ ಚಿಟ್ಟೆ ಆಗಿದ್ದೆ. ಹೂವಿ೦ದ ಹೂವಿಗೆ ಹಾರುವ ಚಿಟ್ಟೆ. ಸ್ವಾರ್ಥ, ಮತ್ಸರ, ನಾಳಿನ ಯೋಚನೆ ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲದ ಚಿಟ್ಟೆ. ಬದುಕು ಅತಿಯಾಗಿ ಸು೦ದರವಾಗಿತ್ತು.”

ಶಿಷ್ಯ ಕೇಳುತ್ತಾನೆ:” ಆದರಲ್ಲಿ ಗೊ೦ದಲದ ವಿಷಯ ಏನಿದೆ ಗುರುಗಳೇ?”
ಗುರು ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾನೆ: “ನನಗೆ ಈಗ ತೋಚದ ವಿಷಯ ಏನೆ೦ದರೆ ನಾನು ನೋಡಿದ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಚಿಟ್ಟೆ ಆಗಿದ್ದೆನೋ ಅಥವಾ ಆ ಚಿಟ್ಟೆ ನೋಡುತ್ತಿರುವ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಈಗ ಮನುಷ್ಯನಾಗಿ ಇರುವೆನೋ ಎ೦ದು.”